Θεωρείται από τα πιό επικίνδυνα υλικά που έχει δημιουργήσει και χρησιμολοιεί ο άνθρωπος. Ο αμίαντος ένας συνδυασμός ορυκτών, έχει συδεθεί με πλήθος σοβαρών ασθενειών αλλά και με μεγάλους κινδύνους για το περιβάλλον .
Εχει υπολογιστεί ότι σχεδόν όλοι μας , σε κάποια φάση της ζωής μας, έχουμε έλθει σε επαφή με το επικίνδυνο αυτό υλικό.
Ακόμη και σήμερα υπάρχει παντού.Στις οικοδομές ,στις παλαιότερες σωληνώσεις ύδρευσης και θέρμανσης, στις πλάκες πολλών φούρνων, στα τακάκια των αυτοκινήτων, στις κάμινες πετρελαίου και άνθρακα, στις φλάντζες που υπάρχουν σε πολλές πόρτες, αλλά και δυστυχώς πολλών νοσοκομείων, σχολείων και άλλων κτιρίων.
Πρόκειται για ένα συνδυασμό ορυκτών με βάση το πυρίτιο και το μαγνήσιο, τα οποία παρουσιάζουν ινώδη δομή. οι ίνες του αμιάντου αντιστέκονται στη θερμότητα και τις χημικές ουσίες.Εξ αιτίας της μεγάλης ανθεκτικότητας του σαν υλικό χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σε πολλές εφαρμογές.
ομως παρά την χρηστικότητα του υλικού οι αποσπώμενες ίνες αυτού του υλικού λόγω ελαχίστου βάρους και μπορούν να μεταφερθούν οπουδήποτε στον αέρα και να προκαλέσουν σοβαρές οργανικές βλάβες σε όποιον τις ειπνεύσει (ελάχιστο επίσης μέγεθος που τις καθιστά αόρατες στο γυμνό μάτι). όπως είναι φυσικό λοιπόν μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν όσοι εκτίθενται επανειλημμένως στον αμίαντο: Ανθρακωρύχοι, ναυπηγοί, και μηχανικοί, καθώς και εκείνοι που έρχονται σε επαφή μαζί του κατά την διάρκεια της εργασίας του χωρίς να το γνωρίζουν.
Ο αμίαντος κυκλοφορεί ελεύθερος!!
Οπως είναι φυσικό το θέμα συνεχίζει να παραμένει επίκαιρο, όσο παραμένει και ο αμίαντος ανάμεσά μας.Θεωρητικά από τον Γενάρη του 2006 η χώρα μας εναρμονισμένη και με την κοινοτική οδηγία, έθεσε σε ισχύ την απαγόρευση εμπορίας και χρήσης όλων των τύπων αμιάντου. Στην πράξη όμως ο αμίαντος εξακολουθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος, εξαιτίας της παντελούς έλλειψης ελεγκτικών μηχανισμούς, και της σύγχυσης και άγνοιας από τους αρμόδιους φορείς. Με δεδομένο μάλιστα πως οι εφαρμογές του ξεπερνούν τις 3000 και πως η χρήση του ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένη στη χώρα μας τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς το μέγεθος του προβλήματος εντοπισμού και απομάκρυνσης του υλικού αυτού.
Αργεί αλλά χτυπά.
Εχει υπολογιστεί ότι χρειάζονται 10 με 40 χρόνια για να εκδηλώσει κάποιος την ασθένεια μετά την έκθεσή του στον αμίαντο. Οι συνέπειες ωστόσο της εισπνοής του υλικού μπορούν να αποβούν μοιραίες.
Ο Αναπλ.Καθ.πνευμονολόγος και πρόεδρος της Εθνικής επιτροπής για τον Αμίαντο κ.Παν. Μπεχράκης, τονίζει τα νοσήματα που μπορούν να προκληθούν στον άνθρωπο.
Τι θα πρέπει να κάνουμε λοιπόν?
Οπως επισημαίνει η Δρ. Χριστίνα Θεοχάρη, επιμελήτρια ΜΕΠΑΑ, υπάρχει κίνδυνος μέσα σε μιά κατάσταση πανικού να αρχίσουμε να ψάχνουμε αμίαντο για να τον ξηλώσουμε. Αυτό είναι το χειρότερο γιατί ακριβώς αυτή η εργασία πρέπει να γίνεται με περίσσεια προσοχή από εξειδικευμένα συνεργεία απόντων πλησίον ανθρώπων και με ειδική εξάρτηση ώστε να μην έκτίθενται οι ίδιοι στο υλικό αλλά και οι συνάνθρωποι τους. Η διαδικασία είναι δαπανηρή και χρονοβόρα.
Εξ'άλλου είναι σαφές ότι ο αμίαντος δεν είναι επικίνδυνος, όταν για παράδειγμα είναι κάπου εγκλωβισμένος σε ένα σύστημα ή θαμμένος ή καλυμμένος με ένα υλικό ανθεκτικό στην διάβρωση. επομένως η διαδικασία του εντοπισμού θα πρέπει να εστιάζεται στις περιπτώσεις εφαρμογών αμιάντου, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν έκλυση -εκπομπή των ινών στο περιβάλλον.
Μέτρα ασφαλείας.
Η ύπαρξη αμιάντου στα δομικά υλικά αποτελεί έναν πραγματικό πονοκέφαλο, καθώς η απομάκρυνσή του είναι δύσκολη και πολυδάπανη.Σε κάθε περίπτωση ο αμίαντος όπως είπαμε θα πρέπει να αφαιρείται από ειδικά συνεργέια και ΜΟΝΟΝ.
στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος ταφής για τον αμίαντο. Ο Ελληνικός αμίαντος εξάγεται στη Γερμανία όπου εναποτίθεται σε ειδικούς χώρους με τεράστιο κόστος, που καθιστά ακόμη πιό δαπανηρή τη διαδικασία απομάκρυνσής του.
Ακόμη και σήμερα υπάρχει παντού.Στις οικοδομές ,στις παλαιότερες σωληνώσεις ύδρευσης και θέρμανσης, στις πλάκες πολλών φούρνων, στα τακάκια των αυτοκινήτων, στις κάμινες πετρελαίου και άνθρακα, στις φλάντζες που υπάρχουν σε πολλές πόρτες, αλλά και δυστυχώς πολλών νοσοκομείων, σχολείων και άλλων κτιρίων.
Πρόκειται για ένα συνδυασμό ορυκτών με βάση το πυρίτιο και το μαγνήσιο, τα οποία παρουσιάζουν ινώδη δομή. οι ίνες του αμιάντου αντιστέκονται στη θερμότητα και τις χημικές ουσίες.Εξ αιτίας της μεγάλης ανθεκτικότητας του σαν υλικό χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σε πολλές εφαρμογές.
ομως παρά την χρηστικότητα του υλικού οι αποσπώμενες ίνες αυτού του υλικού λόγω ελαχίστου βάρους και μπορούν να μεταφερθούν οπουδήποτε στον αέρα και να προκαλέσουν σοβαρές οργανικές βλάβες σε όποιον τις ειπνεύσει (ελάχιστο επίσης μέγεθος που τις καθιστά αόρατες στο γυμνό μάτι). όπως είναι φυσικό λοιπόν μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν όσοι εκτίθενται επανειλημμένως στον αμίαντο: Ανθρακωρύχοι, ναυπηγοί, και μηχανικοί, καθώς και εκείνοι που έρχονται σε επαφή μαζί του κατά την διάρκεια της εργασίας του χωρίς να το γνωρίζουν.
Ο αμίαντος κυκλοφορεί ελεύθερος!!
Οπως είναι φυσικό το θέμα συνεχίζει να παραμένει επίκαιρο, όσο παραμένει και ο αμίαντος ανάμεσά μας.Θεωρητικά από τον Γενάρη του 2006 η χώρα μας εναρμονισμένη και με την κοινοτική οδηγία, έθεσε σε ισχύ την απαγόρευση εμπορίας και χρήσης όλων των τύπων αμιάντου. Στην πράξη όμως ο αμίαντος εξακολουθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος, εξαιτίας της παντελούς έλλειψης ελεγκτικών μηχανισμούς, και της σύγχυσης και άγνοιας από τους αρμόδιους φορείς. Με δεδομένο μάλιστα πως οι εφαρμογές του ξεπερνούν τις 3000 και πως η χρήση του ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένη στη χώρα μας τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς το μέγεθος του προβλήματος εντοπισμού και απομάκρυνσης του υλικού αυτού.
Αργεί αλλά χτυπά.
Εχει υπολογιστεί ότι χρειάζονται 10 με 40 χρόνια για να εκδηλώσει κάποιος την ασθένεια μετά την έκθεσή του στον αμίαντο. Οι συνέπειες ωστόσο της εισπνοής του υλικού μπορούν να αποβούν μοιραίες.
Ο Αναπλ.Καθ.πνευμονολόγος και πρόεδρος της Εθνικής επιτροπής για τον Αμίαντο κ.Παν. Μπεχράκης, τονίζει τα νοσήματα που μπορούν να προκληθούν στον άνθρωπο.
- ΑΜΙΑΝΤΙΑΣΗ
- ΚΑΡΚΙΝΟΣ
- ΜΕΣΟΘΗΛΙΩΜΑ
Τι θα πρέπει να κάνουμε λοιπόν?
Οπως επισημαίνει η Δρ. Χριστίνα Θεοχάρη, επιμελήτρια ΜΕΠΑΑ, υπάρχει κίνδυνος μέσα σε μιά κατάσταση πανικού να αρχίσουμε να ψάχνουμε αμίαντο για να τον ξηλώσουμε. Αυτό είναι το χειρότερο γιατί ακριβώς αυτή η εργασία πρέπει να γίνεται με περίσσεια προσοχή από εξειδικευμένα συνεργεία απόντων πλησίον ανθρώπων και με ειδική εξάρτηση ώστε να μην έκτίθενται οι ίδιοι στο υλικό αλλά και οι συνάνθρωποι τους. Η διαδικασία είναι δαπανηρή και χρονοβόρα.
Εξ'άλλου είναι σαφές ότι ο αμίαντος δεν είναι επικίνδυνος, όταν για παράδειγμα είναι κάπου εγκλωβισμένος σε ένα σύστημα ή θαμμένος ή καλυμμένος με ένα υλικό ανθεκτικό στην διάβρωση. επομένως η διαδικασία του εντοπισμού θα πρέπει να εστιάζεται στις περιπτώσεις εφαρμογών αμιάντου, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν έκλυση -εκπομπή των ινών στο περιβάλλον.
Μέτρα ασφαλείας.
Η ύπαρξη αμιάντου στα δομικά υλικά αποτελεί έναν πραγματικό πονοκέφαλο, καθώς η απομάκρυνσή του είναι δύσκολη και πολυδάπανη.Σε κάθε περίπτωση ο αμίαντος όπως είπαμε θα πρέπει να αφαιρείται από ειδικά συνεργέια και ΜΟΝΟΝ.
στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος ταφής για τον αμίαντο. Ο Ελληνικός αμίαντος εξάγεται στη Γερμανία όπου εναποτίθεται σε ειδικούς χώρους με τεράστιο κόστος, που καθιστά ακόμη πιό δαπανηρή τη διαδικασία απομάκρυνσής του.
απο την εφημερίδα Medweek Δεκ.2006
No comments:
Post a Comment