Δέν νοούνται προ-βιοτικά χωρις πρε-βιοτικά

 

Τι ακριβώς γνωρίζουμε για τη δράση τους;

Γιατί παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση της υγείας και της ομορφιάς μας;

Ακολουθήστε τον παρακάτω οδηγό και θα μάθετε τα πάντα γι’ αυτούς τους πολύτιμους σύμμαχους για την υγεία και την ευεξία του οργανισμού μας.

Τι Ακριβώς Είναι τα Πρεβιοτικά

Τα πρεβιοτικά είναι φυτικές ίνες και η δράση τους είναι καθοριστική για την υγεία μας.

Τα πρεβιοτικά τρέφουν και βοηθούν την ανάπτυξη και διατήρηση των ήδη υπαρχόντων ευεργετικών βακτηρίων της εντερικής χλωρίδας, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην καλή λειτουργία του εντέρου.

Έτσι, τα πρεβιοτικά, μπορούν να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά διάφορα πεπτικά προβλήματα, όπως τα φουσκώματα, η διάρροια ή η δυσκοιλιότητα.

Το πιο ουσιαστικό είναι ο καθοριστικός ρόλος που παίζουν στην υγεία του ανοσοποιητικού μας συστήματος.

Τα πρεβιοτικά ενισχύουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα και μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πρόληψη αρκετών ασθενειών, από το απλό έκζεμα μέχρι τη νόσο Αλτσχάιμερ και την ινομυαλγία.

Τα πιο γνωστά πρεβιοτικά είναι η ινουλίνη, οι γαλακτο-ολιγοσακχαρίτες και οι φρουκτο ολιγοσακχαρίτες.

 

Πού Μπορούμε να Βρούμε Πρεβιοτικά;

Τα πρεβιοτικά βρίσκονται μέσα στις τροφές που τρώμε, ιδιαίτερα μέσα στα λαχανικά.

Οι ίνες των φρούτων και των λαχανικών είναι εκείνες που τροφοδοτούν τα «καλά» βακτήρια του εντέρου και τα βοηθούν να αναπαράγονται.

Πρόκειται για «υδατάνθρακες» ή για φυσικά σύνθετα σάκχαρα, που είναι πολύ διαφορετικά από τα απλά σάκχαρα ή τα επεξεργασμένα που είναι επιβλαβή για τη υγεία.

Οι σύνθετοι υδατάνθρακες δεν χωνεύονται στην άνω πεπτική οδό, αλλά πολύ χαμηλότερα στο παχύ έντερο, ιδιαίτερα στο δεξιό κόλον.

Δεν αφομοιώνονται από τον οργανισμό και δεν είναι πηγή ενέργειας για τα κύτταρα μας, αλλά είναι άκρως απαραίτητα στα βακτήρια της εντερική χλωρίδας.

Ανάμεσα στα σύνθετα σάκχαρα των λαχανικών, βρίσκουμε την κυτταρίνη έναν υδατάνθρακα που ανήκει στην κατηγορία των ινών και δεν αφομοιώνεται από τον οργανισμό, αλλά συμβάλει στην καλή λειτουργία του εντέρου.

Φυτικές ίνες μπορούμε να βρούμε επίσης, σε πιο μικρές ποσότητες, στα φρούτα ιδιαίτερα στα φρέσκα φρούτα εποχής.

Γενικότερα, οι πηγές των πολύτιμων φυτικών ινών είναι τα δημητριακά ολικής άλεσης, τα φρούτα, τα λαχανικά, τα όσπρια.

Οι τροφές αυτές θα πρέπει να αποτελούν ένα σημαντικό μέρος της διατροφής μας.

Θυμηθείτε:

Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι τα λαχανικά πρέπει να είναι μαγειρεμένα και συχνά δεν τα μαγειρεύουμε σωστά με αποτέλεσμα να χάνουν πολλά από τα θρεπτικά συστατικά τους.

Οι βιταμίνες και τα αντιοξειδωτικά των λαχανικών είναι πολύ ευαίσθητα στις υψηλές θερμοκρασίες.

Το μαγείρεμα των λαχανικών πολύ ώρα ή σε πολύ υψηλή θερμοκρασία πρέπει να αποφεύγεται.

Το ίδιο ισχύει και για τις φυτικές ίνες, οι οποίες μαγειρεμένες έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα στην εντερική χλωρίδα.

Σε ό,τι αφορά τα φρούτα, όταν μαγειρεύονται γίνονται πικρά.

Σκεφτείτε ότι σε μια απλή μαρμελάδα προσθέτουμε ζάχαρη, ενώ η ζάχαρη που έχουν τα ίδια τα φρούτα είναι υπεραρκετή.

Ιδανικά, τα φρούτα δεν πρέπει να μαγειρεύονται καθόλου.

Πρέπει να τρώμε φρέσκα φρούτα εποχής και, κατά προτίμηση, βιολογικά.

Για τα όσπρια (φασόλια, φακές, ρεβίθια) ιδανικό είναι να τα μουλιάζετε λίγες ώρες πριν το μαγείρεμα και μετά να τα βράζετε λίγο, μέχρι να γίνουν al dente.

Γιατί Είναι Απαραίτητα για τη Σωστή Λειτουργία του Οργανισμού μας;

Τα πρεβιοτικά είναι αληθινοί σύμμαχοι στη διατήρηση της υγείας και της ομορφιάς μας.

Ας δούμε μερικές από τις πιο σημαντικές λειτουργίες τους και τα οφέλη για την υγεία μας.

• Βοηθούν στην απορρόφηση των μετάλλων, ειδικά του ασβεστίου και του μαγνησίου στο κόλον έντερο.

Να θυμάστε ότι η καλύτερη πηγή ασβεστίου είναι τα λαχανικά κι όχι τα γαλακτοκομικά προϊόντα που προέρχονται από ζώα, όπου μόνο το 30% του ασβεστίου απορροφάται από τον οργανισμό.

Τα λαχανικά είναι επίσης πλούσια σε κάλλιο που δρα αποτελεσματικά ενάντια στην μείωση της οξύτητας των ιστών και ρυθμίζει την αρτηριακή πίεση.

• Μειώνουν την απώλεια του ασβεστίου από τον οργανισμό, προλαμβάνοντας τον κίνδυνο οστεοπόρωσης.

• Έχουν ευεργετική δράση στη μείωση της χοληστερόλης, αφού μειώνουν τον αριθμό των λιπιδίων στο αίμα, ιδιαίτερα τα τριγλυκερίδια.

• Τονώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Η εντερική χλωρίδα παίζει ενεργό ρυθμιστικό ρόλο στη λειτουργία του ανοσοποιητικού.

Η καλή λειτουργία του εντέρου περιορίζει τον κίνδυνο εμφάνισης αλλεργιών και αυτοάνοσων παθολογιών.

• Μειώνουν σημαντικά την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου στο παχύ έντερο με τον σχηματισμό μιας αλυσίδας λιπαρών οξέων που τονώνουν την ανανέωση των κυττάρων του παχέος εντέρου και αναστέλλουν τις καρκινικές λειτουργίες τους.

• Βοηθούν στις φλεγμονώδεις διαταραχές του εντέρου και στην ελκώδη κολίτιδα.

• Ανακουφίζουν από τη δυσκοιλιότητα.

• Δρουν προληπτικά ενάντια στην παχυσαρκία, τις μεταβολικές διαταραχές και το διαβήτη.

Σημειώστε, επίσης, ότι τα πρεβιοτικά μπορεί να έχουν πολύ ευεργετική δράση στα βρέφη και στα πολύ μικρά παιδιά που υποφέρουν από κολικούς του εντέρου.

Η Συμβουλή του Φαρμακοποιού

• Να θυμάστε ότι η χλωρίδα του εντέρου μπορεί να ποικίλει από εποχή σε εποχή και να αλλάζει ανάλογα με το τι τρώμε

• Αν τρώτε πολύ κρέας (ζωικές πρωτεΐνες) μπορεί να παρατηρήσετε δυσκοιλιότητα, αέρια με δυσάρεστες οσμές, κολίτιδα ή υποτροπιάζοντα πόνο του εντέρου

• Αν τρώτε κυρίως υδατάνθρακες (λευκό ψωμί, ρύζι, ζυμαρικά, γλυκά και αρτοσκευάσματα) μπορεί να παρατηρήσετε διάρροια, φουσκώματα και αέρια χωρίς οσμές

• Κάθε γεύμα έχει τη σημασία του και πρέπει να περιλαμβάνει φρούτα και λαχανικά.

Θυμηθείτε τον κλασικό κανόνα των πέντε μερίδων: Πέντε μερίδες φρούτα και λαχανικά κάθε μέρα!

Πολύ καλές πηγές πρεβιοτικών είναι τα κρεμμύδια, τα ραδίκια, τα πράσα, τα σπαράγγια, αλλά και οι ντομάτες και οι μπανάνες.

Διευκρίνιση

Τα Πρεβιοτικά και τα Προβιοτικά

Τα προβιοτικά είναι ζωντανοί μη παθογόνοι μικροοργανισμοί που εισέρχονται στο ανθρώπινο σώμα μέσω των τροφών.

Πρόκειται δηλαδή για βακτήρια της εντερικής χλωρίδας και είναι απολύτως απαραίτητα για τη ζωή και άκρως ωφέλιμα για την υγεία μας.

Οι προβιοτικοί μικροοργανισμοί ζουν στον ανθρώπινο οργανισμό χωρίς να τον βλάπτουν.

Αντίθετα, εμποδίζουν να αναπτυχθούν τα παθογόνα μικρόβια τα οποία όταν βρουν την ευκαιρία επιτίθενται και μολύνουν τα διάφορα όργανα του σώματος.

Τα προβιοτικά συμβάλλουν σε μια ισορροπία της χλωρίδας του εντέρου που προστατεύει τον οργανισμό από μολύνσεις.

Επιπρόσθετα, βοηθούν στη διάσπαση των πρωτεϊνών και των λιπών στο πεπτικό σύστημα, κάτι που βοηθά στην πέψη και απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών.

Είναι λοιπόν, φανερό ότι τα πρεβιοτικά είναι στην ουσία η πηγή των προβιοτικών.

Τα πρεβιοτικά ως φυτικές ίνες, βοηθούν στην ανάπτυξη και τη διατήρηση των προβιοτικών.

Ο οργανισμός μας δεν μπορεί να διατηρήσει μια καλή εντερική χλωρίδα, πλούσια στα περίφημα «προβιοτικά βακτήρια» χωρίς μια καλή διατροφή, πλούσια σε πρεβιοτικά.

Πόπη Χαραμή, Φαρμακοποιός

 

Δραματική αύξηση των μολύνσεων από σύφιλη - Ποια είναι τα συμπτώματα

 

Το «ασφαλές σεξ», κάτι αυτονόητο τη δεκαετία του 1980, όταν έγινε γνωστός ο ιός HIV, φαίνεται να έχει ξεχαστεί. Ειδικά ανάμεσα στους νέους, που δεν βίωσαν τον πανικό που προκλήθηκε από τα πρώτα κρούσματα HIV υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης.

Πώς γίνεται αντιληπτή μια λοίμωξη από σύφιλη;

Δεν έχουν όλες οι μολύνσεις τα ίδια συμπτώματα. Συνήθως, ένα έλκος αναπτύσσεται στο σημείο εισόδου του βακτηρίου, το λεγόμενο Treponema pallidum. Μερικές φορές έχει το μέγεθος ενός σπυριού, αλλά μπορεί να φτάσει μέχρι και το ένα εκατοστό.

Στους άνδρες εμφανίζεται στο πέος, στις γυναίκες κολπικά ή στο χείλος του αιδοίου. Μπορεί επίσης να σχηματιστεί στην περιοχή του πρωκτού. «Μερικοί άνθρωποι αναπτύσσουν ένα έλκος στα χείλη του προσώπου ή στη γλώσσα τους. Αλλά μπορεί κανείς επίσης να έχει το βακτήριο στο δάχτυλό του. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο της σύφιλης», εξηγεί ο ειδικός για το AIDS, Νόρμπερτ Μπρόκμαϊερ.

Τα πρώτα συμπτώματα συχνά δεν αξιολογούνται σωστά

Πολλοί ασθενείς δεν παίρνουν τα σημάδια στα σοβαρά και μπορεί να σκεφτούν ότι τα συμπτώματα θα υποχωρήσουν από μόνα τους. Το πρόβλημα όμως δεν υποχωρεί από μόνο του, ακόμα κι αν στις περισσότερες περιπτώσεις το έλκος επουλώνεται μετά από περίπου τρεις εβδομάδες.

«Μετά από μια χρονική περίοδο που δεν είναι σαφώς καθορισμένη, εμφανίζεται ένα εξάνθημα επειδή τα παθογόνα έχουν εξαπλωθεί μέσω του αίματος σε όλο το σώμα», εξηγεί ο Μπρόκμαϊερ. «Αυτό σημαίνει ότι εμφανίζονται πλέον δερματικές αλλαγές σε όλο το σώμα. Κάποιες είναι ερεθισμοί που θυμίζουν σπυράκια, αλλού υπάρχει ξεφλούδισμα, ή κοκκινίλες».

Η σύφιλη περνά από διάφορα στάδια

Τα συνηθισμένα δερματικά εξανθήματα της σύφιλης εντοπίζονται κυρίως στα πέλματα των ποδιών ή στις παλάμες των χεριών. «Δεν φαγουρίζουν και διαφέρουν αρκετά από ένα αλλεργικό εξάνθημα», εξηγεί ο Μπρόκμαϊερ. Αυτή η φάση είναι το δεύτερο στάδιο της νόσου.

Στην τρίτη φάση η νόσος έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις. Δεν επηρεάζονται μόνο τα εσωτερικά όργανα, όπως τα πνευμόνια, το στομάχι και το συκώτι, αλλά και οι μύες και τα οστά. Ιδιαίτερα επικίνδυνο είναι όταν σχηματίζεται η λεγόμενη στένωση της αορτικής βαλβίδας, της κύριας δηλαδή αρτηρίας. Σε περίπτωση μάλιστα που αυτή οδηγήσει αργότερα σε ανεύρυσμα αορτής, μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο.

 

Η σύφιλη μπορεί να οδηγήσει σε χρόνιες δευτερογενείς ασθένειες

Η σύφιλη είναι μια λεγόμενη συστηματική λοίμωξη η οποία ενδέχεται να έχει μη αναστρέψιμες συνέπειες κατά τη διάρκεια της τέταρτης φάσης. Αυτές συχνά είναι φλεγμονή στην καρδιά και ενδείξεις παράλυσης - διαταραχές του ήπατος, ασθένειες στα μάτια, ενώ και ο εγκέφαλος μπορεί επίσης να υποστεί βλάβη. Περίπου το 25 % των ασθενών αναπτύσσουν χρόνια εγκεφαλίτιδα. «Τόσο οι νευρικές οδοί όσο και τα ίδια τα κύτταρα διαταράσσονται», λέει ο Μπρόκμαϊερ.

Θεραπεύεται η σύφιλη;

Όπως και στα περισσότερα ΣΜΝ, καλύτερη προφύλαξη εξακολουθεί να είναι το προφυλακτικό.

Η πρώτη αποτελεσματική θεραπεία ήταν η σαλβαρσάνη, μια ένωση αρσενικού που κυκλοφόρησε στην αγορά το 1910. Από το 1943 χρησιμοποιείται η πενικιλίνη. «Ο ιός όμως δείχνει ήδη ανθεκτικότητα σε κάποια άλλα αντιβιοτικά», επισημαίνει ο Μπρόκμαϊερ.

«Εάν το παθογόνο αποκτήσει ανθεκτικότητα στην πενικιλίνη, θα έχουμε ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί μόνο με μεγάλη προσπάθεια. Επομένως, τώρα είναι η ώρα να αναπτύξουμε και να δοκιμάσουμε εφεδρικά αντιβιοτικά».

Υπάρχει έλλειψη χρημάτων για εκπαίδευση και θεραπεία

Η σύφιλη έχει κάπως ξεχαστεί στα γεωγραφικά μας μήκη και πλάτη. Αυτό είναι που την κάνει και επικίνδυνη, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει εξαφανιστεί. Η εκπαίδευση, οι συμβουλευτική ιατρική, η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία είναι τα πιο σημαντικά μέτρα για να τεθεί επιτέλους υπό έλεγχο η επικίνδυνη λοιμώδης νόσος.

Η καλύτερη προφύλαξη εξακολουθεί να είναι το προφυλακτικό. Αυτό ισχύει για όλα τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Και επίσης προστατεύει από τη μόλυνση από τον ιό HIV. Απαιτείται όμως και έργο ευαισθητοποίησης. Ως εκ τούτου, οι πληροφόρηση βρίσκεται στην κορυφή της λίστας, αλλά η προσπάθεια πρέπει να εντατικοποιηθεί, κάνει έκκληση ο Μπρόκμαϊερ.

Πηγή: DW

Θλίψη ή Κατάθλιψη?

 

ΠΩΣ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΕΙΔΙΚΟ

 

Το να ζητήσεις εσύ βοήθεια από έναν ειδικό ψυχικής υγείας μπορεί να μην σου φαίνεται δύσκολο. Τι γίνεται, όμως, όταν πρόκειται για ένα αγαπημένο σου πρόσωπο που χρειάζεται βοήθεια, αλλά αρνείται να τη ζητήσει; Πώς θα το πείσεις να χτυπήσει την πόρτα του ειδικού;

Υπάρχει ένα οξύμωρο σχετικά με τα προβλήματα της ψυχικής υγείας και δεν αναφέρομαι σε εκείνα τα πολύ σοβαρά, τα ξεκάθαρα ψυχιατρικά περιστατικά, στα οποία συνήθως μπαίνει κάποια διάγνωση σχετικά νωρίς στη ζωή του ασθενή. Αναφέρομαι σε όλα όσα αντιμετωπίζουμε όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο συχνά στη σύγχρονη ζωή.

Ο άμεσα ενδιαφερόμενος το αντιλαμβάνεται συνήθως τελευταίος. Ή το υποψιάζεται, αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί. Ή νομίζει ότι μπορεί να το διαχειριστεί και δίνει στον εαυτό του χρόνο, για να διαπιστωθεί τελικά –από τους γύρω του και όχι από τον ίδιο– ότι δεν είναι ο χρόνος που του χρειάζεται, αλλά η θεραπεία.

Ψυχοθεραπεία ή φαρμακευτική αγωγή, ίσως και τα δύο – δεν έχει σημασία. Δεν είναι ο ίδιος αρμόδιος να κρίνει, ούτε όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Εκείνο που εμείς καταλαβαίνουμε πολύ καλά είναι ότι ο αγαπημένος μας, ο φίλος μας, ο συνάδελφος ή ο συγγενής –βασική προϋπόθεση να τον γνωρίζουμε αρκετά καλά– έχει αλλάξει και όχι για καλό.

Ενδείξεις ότι κάποιος χρειάζεται ψυχική βοήθεια

Μπορεί να είναι ευέξαπτος. Να θέλει να τσακώνεστε με το παραμικρό, ακόμη κι αν εσύ αφήνεις ό,τι άκομψο βγαίνει από τα χείλη του να πέσει στο πάτωμα, εκείνος να το μαζεύει και να στο πετάει με δύναμη στα μούτρα μέχρι να σε δει να γίνεσαι εξίσου έξαλλος. Μπορεί ακόμη και να τσακώνεται στον δρόμο με άλλους οδηγούς, περαστικούς, συναδέλφους…

Μπορεί να μην έχει διάθεση να κάνει το παραμικρό, να κοιμάται πολύ ή να ξαγρυπνάει τις νύχτες, να δυσκολεύεται να πάει στη δουλειά του ή απλώς να την κάνει, να κλαίει ή να εξαφανίζεται (κυρίως να εξαφανίζεται, να απομονώνεται). Μπορεί ακόμη η παραμικρή δυσκολία να τον κάνει χίλια κομμάτια. Μπορεί να τρώει πολύ ή να το αμελεί. Να πίνει ή να καπνίζει. Να μην κάνει μπάνιο και να μην θέλει να περπατήσει ούτε μέχρι το περίπτερο.

Το τι θα συμβεί στον δικό σου άνθρωπο, θα το καταλάβεις καλύτερα εσύ που τον ξέρεις, επειδή δεν θα θυμίζει τον παλιό του εαυτό. Ή μάλλον θα είναι σα να έχει ξεπηδήσει ένας χειρότερος εαυτός του, που θα θυμίζει στα ελαττώματα τον παλιό, αλλά σε τίποτε τη ζωή που είχατε μαζί ή απλώς και μόνο την έννοια «ζωή».

 

Ο ενδιαφερόμενος πάει στον ειδικό μόνο οικειοθελώς

Δεύτερο οξύμωρο: Ο μοναδικός τρόπος για να γίνει καλά κάποιος είναι να παραδεχτεί ότι δεν είναι καλά και να πάει σε κάποιον ειδικό οικειοθελώς. Η δική σου θέση είναι δύσκολη. Από τη μία θες να τον βοηθήσεις, είτε επειδή ανησυχείς, είτε επειδή δυσκολεύεσαι να ζεις μαζί του. Δυσκολεύεσαι όμως να τον βοηθήσεις. Πρώτον, επειδή βρίσκεις τοίχο. Δεύτερον, επειδή πρέπει να πάει μόνος του στον ειδικό και όχι να τον πάρεις από το χέρι.

Σε μια μικρή παρένθεση εδώ να πω ότι έχω κάνει και τα δύο: Ο άνθρωπος που πήγα από το χέρι στον ειδικό, φυσικά δεν συνέχισε ποτέ. Ο άνθρωπος που έπεισα να πάει μόνος του, συνέχισε και τώρα είναι καλά.

Συνεπώς, αν θες να πείσεις κάποιον να πάει στον ειδικό, έχεις απέναντί σου έναν τεράστιο εχθρό: τη δική του άρνηση, που μοιάζει αλληλένδετη με το όποιο πρόβλημά του, αλλά είναι αυτή που πρέπει να καταρρίψεις για να γίνει δουλειά. Αυτό σημαίνει: Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αποτύχεις και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Να θυμάσαι πως ο ρόλος σου είναι να τον στηρίξεις και όχι να τον θεραπεύσεις.

Τα βασικά βήματα για να πείσεις κάποιον να πάει στον ειδικό

#1 Τόνωσε την αυτοεκτίμησή του

«Σε θαυμάζω που κάνεις καλή δουλειά», «σε αγαπώ που μας νοιάζεσαι». Πρέπει να αισθανθεί σίγουρος για το ενδιαφέρον σου και να μην νιώσει ότι τον κρίνεις.

Για να μην απογοητευτείς, ενημερώνω ότι εύκολα θα νιώσει ότι τον κρίνεις –είναι κι αυτό μέρος της δυσλειτουργίας του– οπότε εσύ θα προσπαθείς με κάθε τρόπο να δείχνεις ότι δεν τον κρίνεις. Για να το πετύχεις αυτό, να θυμάσαι ότι δεν φταίει εκείνος για ό,τι του συμβαίνει. Θεώρησε ότι έχει μια... ψυχική γρίπη, φταίει;

Καταστάσεις όπως η κατάθλιψη, η διπολική διαταραχή, οι καταχρήσεις κλ.π. επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης του ασθενούς σε τέτοιον βαθμό που πολύ απλά δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά. Ένα άτομο με κατάθλιψη για παράδειγμα, μπορεί να αισθάνεται και να σκέφτεται ότι του αξίζει να νιώθει τόσο άσχημα ή ότι οι άλλοι είναι υπερβολικά αυστηροί μαζί του. Η κατάθλιψη έχει ορισμένες πρώιμες ενδείξεις που ίσως τις έχεις προσέξει κι εσύ.

#2 Ρώτα τον πώς αισθάνεται τον τελευταίο καιρό

Με πραγματικό ενδιαφέρον και προσπαθώντας να εκμαιεύσεις τα βαθύτερα συναισθήματά του. Ένα τυπικό «καλά» ή ένα «νιώθω πιεσμένος» δεν αρκούν. Αν ανοιχτεί, να είσαι έτοιμος να ακούσεις, χωρίς να διακόπτεις και χωρίς να εκφέρεις την άποψή σου.

Αν δεν ανοιχτεί, προσπάθησε να τον βοηθήσεις, αναφέροντας κάποια συγκεκριμένα περιστατικά που έχεις παρατηρήσει και σε ανησυχούν. Πες για παράδειγμα «με προβλημάτισε όταν σε άκουσα να τσακώνεσαι στο τηλέφωνο με τον αδελφό σου», αλλά μην πεις «όλοι κι όλα σου φταίνε τελευταία, συνεχώς τσακώνεσαι».

Αυτή είναι η στιγμή να διερευνήσεις αν εκείνος το θεωρεί πρόβλημα αυτό ή όχι. Αυτή είναι η στιγμή να μιλήσεις και για τα δικά σου συναισθήματα. Μπορείς να πεις «στενοχωρήθηκα που δεν πήγαμε στο πάρτι τις προάλλες», αλλά όχι «όλο κουρασμένος είσαι, νομίζω ότι με κοροϊδεύεις».

 

# 3 Μίλα του για τη θεραπεία

Αν φτάσεις στο σημείο να παραδεχτεί ότι όντως δεν είναι καλά, είναι η ώρα να μιλήσεις για τη θεραπεία που πάντα αποδίδει, για το ότι συμβαίνει σε πολλούς (εδώ μπορείς να αναφέρεις κάποιον φίλο που πήγε σε γιατρό ή ακόμη και το δικό σου παράδειγμα) και κυρίως για το ότι τα ψυχικά προβλήματα, το στρες και η κατάθλιψη και διάφορα άλλα, είναι «ασθένειες» της εποχής, που όμως έχουμε τα μέσα και τις αντιμετωπίζουμε.

• «Είναι κρίμα να αισθάνεσαι πιεσμένος, ενώ υπάρχουν τρόποι να νιώσεις καλύτερα»
• «Όλα θα μοιάζουν πιο εύκολα, αν ξεκινήσεις θεραπεία»
• «Δεν θα ήθελες να ξαναπάς για ψάρεμα/χορό/οτιδήποτε που τόσο σου άρεσε;».

Στην περίπτωση που διαπιστώσεις ότι φοβάται τη θεραπεία

Όπως διαβάζουμε στη σελίδα της Ελληνικής Εταιρείας Διαταραχών Διάθεσης «Μαζί»:

• Εξηγείς ότι η αναζήτηση βοήθειας είναι δύναμη και όχι αδυναμία.
• Υπενθυμίζεις ότι τα ψυχολογικά προβλήματα δεν είναι αδυναμίες του χαρακτήρα, αλλά προκαλούνται από αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου και μπορούν να αντιμετωπιστούν.
• Υπενθυμίζεις ότι ένα πρόβλημα σαν την κατάθλιψη μπορεί να προκαλείται από οργανικά αίτια (όπως ο θυρεοειδής), αλλά μπορεί και να προκαλέσουν με τη σειρά τους σωματικά συμπτώματα και καλό είναι να αντιμετωπίζονται.

Στην περίπτωση που φοβάσαι τον αυτοκτονικό ιδεασμό

Αν υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια αυτοκτονίας, όπως αναφορά στον θάνατο, συγγραφή διαθήκης, παράδοση προσωπικών αντικειμένων, διερεύνησε κατά πόσο ο φίλος σου έχει αυτοκτονικό ιδεασμό, προσπαθώντας να τον αποτρέψεις.

Αν το άτομο σκέφτεται να βλάψει τον εαυτό του ή τους άλλους, αν έχει όπλο, αν αποθηκεύει χάπια, αν αναφέρεται σε κάποιο σχέδιο, τα πράγματα είναι σοβαρά. Πρέπει να καλέσεις το 1018 ή ακόμη και την αστυνομία.

Μην αμελείς τον εαυτό σου

Να θυμάσαι ότι το να αποδεχτεί κάποιος ότι ένα αγαπημένο του πρόσωπο χρειάζεται ψυχιατρική βοήθεια και να προσπαθήσει να βοηθήσει είναι από μόνο του μια σύνθετη, δύσκολη και πολλές φορές επώδυνη ψυχολογική διαδικασία. Κατά τη διαδικασία αυτή δεν πρέπει να αμελήσεις εσένα.

«Γνωρίζουμε ότι τα άτομα που συζούν με άτομα με ψυχιατρικές νόσους είναι επιρρεπή στην κατάθλιψη και τις αγχώδεις διαταραχές. Φροντίστε να έχετε στο πρόγραμμά σας κάποια ώρα καθημερινά μόνο για εσάς και για πράγματα που σας ενδιαφέρουν και σας δίνουν χαρά. Αν χρειαστεί, μη διστάσετε να μιλήσετε με κοντινά σας πρόσωπα και να μοιραστείτε τις ανησυχίες σας ή να αναζητήσετε ο ίδιος ή η ίδια επαγγελματική βοήθεια από κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο», συμβουλεύει ο ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής, Βασίλειος Μακρυγιάννης.

Τα μάτια ...σαν τα μάτια μας (ανα ηλικία τι πρέπει να ελέγχουμε)

 

Διαβάζουμε το αγαπημένο μας βιβλίο, αγναντεύουμε το πέλαγος, κοιτάμε τον άνθρωπό μας στα μάτια. Δεν μας περνάει από το μυαλό ότι η όρασή μας, η αίσθηση που μας χαρίζει την εικόνα του κόσμου, μπορεί να κινδυνεύει. Εθελοτυφλούμε; Ναι, σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

285 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν προβλήματα όρασης, ενώ 39 εκατομμύρια είναι τυφλοί. Κι επειδή και σε αυτή την περίπτωση ισχύει το «όπου φτωχός και η μοίρα του», 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε γυαλιά, ενώ περίπου το 90% των ανθρώπων με προβλήματα όρασης στον κόσμο ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες.

 

Την όρασή σας και τα μάτια σας

Η πρόληψη παίζει και στην περίπτωση της όρασης σημαντικό ρόλο. Ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής, αλλά και σε ηλικίες άνω των πενήντα ετών, ο ρόλος του οφθαλμολογικού ελέγχου είναι εξαιρετικά σημαντικός για την πρώιμη διάγνωση και αποτελεσματική αντιμετώπιση παθολογικών καταστάσεων, απειλητικών για την όραση. Ακόμη, το οφθαλμολογικό τσεκ-απ μπορεί να αποκαλύψει πρώιμα σημεία συστηματικών νοσημάτων και αυτοάνοσων παθήσεων, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση ή ο Λύκος.

Πότε πρέπει να γίνει ο πρώτος έλεγχος; Από τις πρώτες κιόλας μέρες ζωής του βρέφους, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Οφθαλμιάτρων και το Βασιλικό Κολέγιο Οφθαλμολογίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Ανάλογα με την ηλικία, το οικογενειακό ιστορικό και τις τυχόν παθήσεις του κάθε ατόμου, ο οφθαλμίατρος θα συστήσει την επανάληψη του ελέγχου. Κάθε ηλικία έχει πάντως και ειδικούς λόγους διερεύνησης της όρασης.

Βρέφη, νήπια και μικρά παιδιά

Ο εγκέφαλος «μαθαίνει» να βλέπει μέχρι τα οκτώ χρόνια του παιδιού. Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν αντιμετωπιστούν τυχόν οφθαλμολογικά προβλήματα νωρίς, εάν για παράδειγμα ένα παιδί πρέπει να φορέσει γυαλιά για να δει και δεν βάλει, αυτό θα οδηγήσει στο «τεμπέλικο μάτι», δηλαδή σε αμβλυωπία.

Στη βρεφική ηλικία είναι σημαντική και η επιβεβαίωση ότι υπάρχει το «red reflex», δηλαδή το αντανακλαστικό αμφιβληστροειδούς. Σε κάθε περίπτωση, ένα παιδί που δεν πιάνει αντικείμενα και δεν εστιάζει σε πρόσωπα, χρήζει εκτίμησης παιδο-οφθαλμίατρου.

Ειδική πληθυσμιακή ομάδα υψηλού κινδύνου για απώλεια όρασης είναι τα εξαιρετικά πρόωρα νεογνά –συνήθως με βάρος μικρότερο των 1500 γραμμαρίων– εξαιτίας της αμφιβληστροειδοπάθειας της προωρότητας, μίας νόσου που δυνητικά μπορεί να οδηγήσει σε τύφλωση. Όλα τα πρόωρα παιδιά χρήζουν στενής οφθαλμολογικής παρακολούθησης, καθώς έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες εμφάνισης υψηλής μυωπίας, αμβλυωπίας, στραβισμού και  γλαυκώματος.

Για όλα τα παιδιά συστήνεται η επανεξέταση στον πρώτο και τον τρίτο χρόνο του παιδιού. Μετά τα τέσσερα και τα πέντε έτη, ένα παιδί μπορεί να συνεργαστεί και η εκτίμηση γίνεται πιο καλή. Σε αυτές τις ηλικίες μπορεί να χρειάζεται διόρθωση κάποιας διαθλαστικής ανωμαλίας, καθώς η μη διόρθωσή της μπορεί να προκαλέσει στραβισμό.

 

10-19 ετών

Πρόκειται για μία περίοδο όπου τα συνήθη προβλήματα όρασης αφορούν διαθλαστικές ανωμαλίες, με συνηθέστερη τη μυωπία, που αυξάνεται σε αυτή την ηλικία.

20-50 ετών

Όσο πιο κοντά είναι κανείς στα είκοσι, τόσο σπανιότερα είναι τα σημαντικά προβλήματα, τα οποία εμφανίζονται πλησιάζοντας κανείς τα πενήντα έτη. Η ηλικία, αλλά και το ιστορικό παίζουν σημαντικό ρόλο στην παρακολούθηση του ασθενή. Για παράδειγμα, οι μύωπες αντιμετωπίζουν πιο συχνά αποκόλληση αμφιβληστροειδούς από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Επίσης, ξεκινάμε να εξετάζουμε την ενδοφθάλμια πίεση, η αύξηση της οποίας σχετίζεται με την εμφάνιση γλαυκώματος, ακόμη και πριν από τα 40 έτη, αν υπάρχει στην οικογένεια άτομο με γλαύκωμα.

Όσον αφορά στη συχνότητα του οφθαλμολογικού τσεκ-απ, όσο πιο πλησιάζει κανείς στα 40, συστήνονται τα δύο χρόνια απόστασης μεταξύ των ελέγχων. Στα 20 και τα 35 έτη, εάν δεν υπάρχουν προβλήματα υγείας και ο γιατρός δεν συστήσει διαφορετικά, είναι αποδεκτό και το διάστημα 3-4 ετών μεταξύ των τσεκ-απ.

50+

Κλείνοντας τα πενήντα, ο έλεγχος αφορά περισσότερα και πιο σοβαρά νοσήματα. Οι παθήσεις της ωχράς κηλίδας αφορούν αυτές τις ηλικίες, με πιο συνήθη την ηλικιακή εκφύλιση ωχράς κηλίδας μετά τα 65. Ο καταρράκτης και το γλαύκωμα απειλούν την όραση ατόμων μετά τα 65 και γι' αυτό σε αυτές τις ηλικίες συνιστάται ο ετήσιος προληπτικός οφθαλμολογικός έλεγχος.

Άτομα με διαβήτη

Τα άτομα με διαβήτη ανήκουν στις πλέον ευάλωτες πληθυσμιακά ομάδες σε θέματα όρασης και γι' αυτό πρέπει να εξετάζονται κάθε χρόνο. Αν μάλιστα υπάρχουν ενδείξεις διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας, θα πρέπει να βλέπουν τον γιατρό τους κάθε έξι ή ακόμη και κάθε τρεις μήνες.

Πότε να πας επειγόντως στον οφθαλμίατρο

• Τραυματισμός στο μάτι: Είτε προκληθεί από ξένο σώμα, είτε από χτύπημα μάς οδηγεί κατευθείαν στον οφθαλμίατρο.
• Χημική ουσία: Τα χημικά εγκαύματα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα και οι πρώτες βοήθειες κρίσιμες. Αν οποιαδήποτε χημική ουσία μπει στο μάτι σας, είναι σημαντικό να ξεπλύνετε με άφθονο νερό μένοντας για 10 λεπτά κάτω από τη βρύση και στη συνέχεια να ζητήσετε ιατρική βοήθεια.
• Αποκόλληση αμφιβληστροειδούς: Αν έχετε φωταψίες ή βλέπετε ξαφνικά «μυγάκια» ή αν τα μυγάκια που βλέπετε εδώ και καιρό αυξηθούν απότομα, κινδυνεύετε από αποκόλληση αμφιβληστροειδούς και γι' αυτό πρέπει να απευθυνθείτε άμεσα στον οφθαλμίατρο.
• Οξύ γλαύκωμα κλειστής γωνίας: Η απότομη αύξηση της ενδοφθάλμιας πίεσης είναι ένα σπάνιο, αλλά επείγον περιστατικό που εμφανίζεται με πολύ έντονο πόνο στο μάτι, κοκκίνισμα, θάμπος όρασης, πονοκέφαλο και ενίοτε και τάση για έμετο. Αν δεν υπάρξει άμεση ιατρική εκτίμηση και αντιμετώπιση, ο κίνδυνος για μόνιμες επιπτώσεις στην όραση είναι σημαντικός.

Ευχαριστούμε τον Ανδρέα Παναγόπουλο, MD, MRCOphth χειρουργό οθφαλμίατρο, ειδικό στις παθήσεις και τη χειρουργική κερατοειδούς.

 https://www.ow.gr/ygeia/pos-na-prostatefseis-tin-orasi-sou-se-kathe-ilikia/

Πολλαπλή Σκλήρυνση: Ο ξαφνικός κνησμός είναι από τα πιο απρόσμενα και άγνωστα πρώιμα συμπτώματα

 Η πολλαπλή σκλήρυνση (ΠΣ) μπορεί να παρουσιαστεί με πολλούς τρόπους, κάτι που είναι λογικό δεδομένης της ευρείας κλίμακας επίδρασης της νόσου. 

 

Η πολλαπλή σκλήρυνση επηρεάζει τον εγκέφαλο, τον νωτιαίο μυελό και τα οπτικά νεύρα, τα οποία αποτελούν το κεντρικό νευρικό σύστημα και ελέγχουν οτιδήποτε κάνουμε.

Το πώς βιώνει ο καθένας την πολλαπλή σκλήρυνση είναι ξεχωριστό και οι παραπάνω απώλειες μπορεί να είναι προσωρινές ή μακροχρόνιες. Υπάρχουν ποικίλα συμπτώματα όπως μούδιασμα, μυρμήγκιασμα, αλλαγές στη διάθεση, προβλήματα μνήμης, πόνος, κόπωση, τύφλωση ή/και παράλυση. Ωστόσο, ορισμένα λιγότερο γνωστά σημάδια της ΠΣ μπορεί να σας εκπλήξουν.

Η πολλαπλή σκλήρυνση διαταράσσει την επικοινωνία μεταξύ του εγκεφάλου και του σώματος

Ως χρόνια διαταραχή, η πολλαπλή σκλήρυνση εμφανίζεται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στο προστατευτικό περίβλημα (μυελίνη) που καλύπτει τις νευρικές ίνες. Αυτό προκαλεί προβλήματα επικοινωνίας μεταξύ του εγκεφάλου και του υπόλοιπου σώματος. Τελικά, η ΠΣ μπορεί να προκαλέσει μόνιμη βλάβη ή επιδείνωση των νεύρων.

 

Γενικά, η ΠΣ γίνεται πιο σοβαρή με την πάροδο του χρόνου. Αλλά δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα που να ακολουθεί η πάθηση. Ο κάθε ασθενής τείνει να ακολουθεί το δικό του χρονοδιάγραμμα. Μπορεί να μην υπάρχει εξέλιξη των συμπτωμάτων σε ορισμένους ασθενείς, ενώ άλλοι εμφανίζουν ολοένα και πιο σοβαρά συμπτώματα.

Η κόπωση είναι ένα κοινό σύμπτωμα της πολλαπλής σκλήρυνσης

Η πολλαπλή σκλήρυνση έχει τέσσερα στάδια:

1. κλινικά απομονωμένο σύνδρομο (CIS)
2. υποτροπιάζουσα διαλείπουσα ΠΣ (RRMS)
3. δευτερογενής προοδευτική ΠΣ (SPMS) και
4. πρωτογενής προοδευτική ΠΣ (PPMS)

Τα πρώιμα συμπτώματα της νόσου μπορεί να περιλαμβάνουν:

• υπερβολική κόπωση
• αδεξιότητα
• περίεργες αισθήσεις τσιμπήματος
• υποτονική σκέψη και
• κακή όραση

Η κόπωση είναι ένα από τα πιο κοινά συμπτώματα της ΠΣ. Εμφανίζεται στο 80% περίπου των ασθενών και είναι ο κύριος λόγος που ασθενείς με ΠΣ εγκαταλείπουν την καθημερινή τους εργασία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η κόπωση εμφανίζεται όταν άλλα συμπτώματα της ΠΣ (όπως μυϊκοί σπασμοί κατά τη διάρκεια της νύχτας) προκαλούν διαταραχή του ύπνου.

Υπάρχει ένα άλλο είδος κόπωσης που είναι μοναδικό σε άτομα με πολλαπλή σκλήρυνση. Είναι μια καθημερινή κόπωση που εντείνεται κατά τη διάρκεια της ημέρας και επιδεινώνεται από τη ζέστη και την υγρασία, μεταξύ άλλων χαρακτηριστικών.

Πολλαπλή σκλήρυνση: Ένα από τα πιο περίεργα συμπτώματα είναι ο ξαφνικός και έντονος κνησμός

Ένα ξαφνικό, έντονο μυρμήγκιασμα που εμφανίζεται “από το πουθενά”, οπουδήποτε στο σώμα είναι ένα από τα πιο απρόσμενα και άγνωστα συμπτώματα ΠΣ. Ο κνησμός που προκαλείται από την πολλαπλή σκλήρυνση είναι γνωστός ως δυσαισθητικός κνησμός (dysesthetic itching).

Ο δυσαισθητικός κνησμός δεν προκαλείται από αλλεργία ή ερεθισμό του δέρματος. Είναι μια νευρολογική απόκριση του οργανισμού. Στην ΠΣ το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στους νευρικούς ιστούς του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Αυτό μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στα νεύρα σε άλλα σημεία του σώματος.

Άλλα ασυνήθιστα συμπτώματα της ΠΣ, που πρέπει να προσέχετε, περιλαμβάνουν το PBA (pseudobulbar affect – εκδηλώνεται με ανεξέλεγκτο γέλιο ή κλάμα) και μυϊκοί σπασμοί που συμβαίνουν ανάμεσα στα πλευρά και δημιουργούν μια αίσθηση σφιξίματος (σαν κάτι να σας σφίγγει σταθερά για το στήθος και να μην σας αφήνει).

Εάν πιστεύετε ότι μπορεί να έχετε συμπτώματα που υποδεικνύουν ΠΣ, επισκεφθείτε τον γιατρό σας και επιμείνετε μέχρι να λάβετε ξεκάθαρες απαντήσεις.

Πηγή: https://bestlifeonline.com

φωτό: iStock

Πώς ο καφές επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα

 Ως ένα από τα πιο δημοφιλή ποτά παγκοσμίως, ο καφές καταναλώνεται σε μεγάλο βαθμό για τα διεγερτικά του αποτελέσματα λόγω της καφεΐνης που περιέχει. Αν και κάποιες μελέτες ανέφεραν τον καφέ ως πιθανή πηγή προβλημάτων υγείας, πρόσφατες μελέτες έχουν βρει ότι ο καφές αποφέρει ένα ευρύ φάσμα πλεονεκτημάτων για την ανθρώπινη υγεία, ιδιαίτερα για το ανοσοποιητικό σύστημα.

 

Ποια είναι η χημική σύσταση που έχει ο καφές

Όταν παρασκευάζεται ως ρόφημα, ο καφές αποτελείται από πτητικές και μη πτητικές ενώσεις, όπως υδατάνθρακες, αζωτούχες ενώσεις, λιπίδια, βιταμίνες, μέταλλα, φαινολικές ενώσεις και αλκαλοειδή. Συγκεκριμένα, η συγκέντρωση ορισμένων ενώσεων στον καφέ εξαρτάται από την ποσότητα αλεσμένου καφέ που χρησιμοποιείται για την παρασκευή του ροφήματος, τις μεθόδους καβουρδίσματος και παρασκευής, την ποιότητα του νερού που χρησιμοποιείται και την ενσωμάτωση άλλων συστατικών στο τελικό προϊόν.

Καφεΐνη

Μία από τις πιο αξιοσημείωτες χημικές ουσίες στον καφέ είναι η καφεΐνη, η οποία είναι χημικά γνωστή ως 1,3,7-τριμεθυλξανθίνη. Αυτό το αλκαλοειδές, που βρίσκεται φυσικά στους κόκκους του καφέ, διεγείρει το κεντρικό νευρικό σύστημα και έχει επίσης αποδειχθεί ότι προκαλεί θετικά αποτελέσματα στην μακροπρόθεσμη μνήμη.

Μέσα σε ένα μόνο φλιτζάνι καφέ, η περιεκτικότητα σε καφεΐνη μπορεί να κυμαίνεται από 30 χιλιοστόγραμμα (mg) έως και 350 mg. Όπως κάθε άλλο συστατικό του καφέ, η συγκέντρωση καφεΐνης σε ένα μόνο φλιτζάνι καφέ εξαρτάται από τον τύπο των κόκκων καφέ που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του ροφήματος, καθώς και από τις μεθόδους παρασκευής και καβουρδίσματος.

 

Εκτός από την ικανότητά της να βελτιώνει την εστίαση, την μνήμη και τη διαύγεια κατά την κατανάλωση, η καφεΐνη στον καφέ συνδέεται επίσης με αρκετές ευεργετικές επιδράσεις στο ανοσοποιητικό σύστημα. Για παράδειγμα, πειράματα σε ποντίκια έχουν δείξει ότι η καφεΐνη μειώνει τα επίπεδα διαφόρων φλεγμονωδών κυτοκινών, συμπεριλαμβανομένης της ιντερλευκίνης 6 (IL-6), της IL-3, της IL-13 και των αντιδραστικών ειδών οξυγόνου (ROS). Παρόμοια αποτελέσματα έχουν παρατηρηθεί σε παχύσαρκους αρουραίους που κατανάλωναν καφεΐνη, η οποία βρέθηκε ότι καταστέλλει την απελευθέρωση του παράγοντα νέκρωσης όγκου α (TNFα), της IL-6 και της χημειοελκυστικής πρωτεΐνης 1 των μονοκυττάρων (MCP-1).

Χλωρογενικό οξύ

Ο μαύρος καφές και, σε μεγαλύτερο βαθμό, ο πράσινος καφές είναι πλούσιοι σε χλωρογενικό οξύ (CGA), μια πολυφαινόλη που παίζει πρωταρχικό ρόλο στην αντιοξειδωτική δράση του καφέ. Πιο συγκεκριμένα, το CGA και τα ισομερή του δεσμεύουν ανιόντα υπεροξειδίου των ριζών υδροξυλίου, μειώνοντας έτσι την έκταση και τις επακόλουθες επιπτώσεις των καταστροφικών οξειδωτικών διεργασιών. Αποτρέποντας την οξείδωση και υποστηρίζοντας τυχόν ανεπάρκειες αντιοξειδωτικών εντός του σώματος, το CGA υποστηρίζει επίσης το ανοσοποιητικό σύστημα ενάντια στην επικίνδυνη αποτελεσματικότητα των ROS και άλλων αντιδραστικών χημικών ουσιών.

Μέσα σε ένα μόνο φλιτζάνι καφέ, η συγκέντρωση του CGA μπορεί να κυμαίνεται από 70 έως 350 mg. Η συγκέντρωση του CGA σε ένα φλιτζάνι καφέ εξαρτάται επίσης κυρίως από τη μέθοδο που χρησιμοποιείται για το καβούρδισμα των κόκκων καφέ, καθώς και από την ποσότητα του καφέ που καταναλώνεται.

Προβιοτικά

Εξ ορισμού, τα προβιοτικά είναι ζωντανοί μικροοργανισμοί που προσφέρουν οφέλη για την υγεία όταν καταναλώνονται σε επαρκείς ποσότητες. Μερικά από τα κύρια οφέλη για την υγεία που σχετίζονται με την κατανάλωση προβιοτικών ειδών περιλαμβάνουν ενισχυμένες λειτουργίες του ανοσοποιητικού και του εντέρου.

Μία από τις πιο κοινές διατροφικές πηγές προβιοτικών είναι τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Ωστόσο, έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για την ανάπτυξη μη γαλακτοκομικών πηγών προβιοτικών τροφίμων. Πρόσφατα, οι ερευνητές εξέτασαν τις παρασκευές καφέ ως πηγή παροχής προβιοτικών.

Συγκεκριμένα, οι μη ζυμωμένες συνθέσεις προβιοτικού καφέ έχουν επιμεληθεί με επιτυχία, διατηρώντας παράλληλα τη βιωσιμότητα των προβιοτικών έναντι των υψηλών θερμοκρασιών που συνήθως συναντώνται κατά τη διαδικασία παρασκευής καφέ.

Συγκριτικά, οι ζυμωμένοι προβιοτικοί καφέδες προσφέρουν πολύ πιο σημαντικό όφελος για την υγεία από τα μη ζυμωμένα προϊόντα. Μάλιστα, οι ερευνητές υπέθεσαν ότι ένας επιτυχώς ζυμωμένος προβιοτικός καφές θα μπορούσε να αυξήσει τη βιοδιαθεσιμότητα διαφόρων ενδογενών συστατικών του καφέ, συμπεριλαμβανομένων των μελανοειδινών και των φαινολικών ενώσεων.

Καφές: Προστασία από αυτοάνοσα νοσήματα

Εκτός από την καφεΐνη και το CGA, μερικά από τα άλλα αξιοσημείωτα συστατικά του καφέ που προκαλούν διάφορα οφέλη για το ανοσοποιητικό σύστημα περιλαμβάνουν την καβεόλη, την καφεστόλη και τις αραβινογαλακτάνες.

Εντός του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος, αυτές οι ενώσεις επιτρέπουν στον καφέ να συμβάλλει στην κυτταροτοξικότητα των φυσικών φονικών κυττάρων μέσω της δράσης τους σε C-αντιδρώσες πρωτεΐνες. Ενισχύοντας τη δραστηριότητα των φυσικών φονικών κυττάρων, ο καφές μπορεί επίσης να αποτρέψει τον εκφυλισμό τους, προστατεύοντας έτσι όσους πίνουν τακτικά καφέ από διάφορες αυτοάνοσες ασθένειες.

Συγκριτικά, στο επίκτητο ανοσοποιητικό σύστημα, η περιεκτικότητα σε καφεΐνη στον καφέ δυνητικά καταστέλλει τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων Th1 και Th2. Ως αποτέλεσμα, ο καφές μπορεί να μειώσει τη ζημιά που προκαλείται από την απελευθέρωση κυτοκινών λόγω των υπερδραστικών Τ- και Β-κυττάρων.

Η συσχέτιση μεταξύ της κατανάλωσης καφέ και της πρόληψης των αυτοάνοσων νοσημάτων έχει διερευνηθεί σε διάφορους τύπους μελετών.

Για τον σκοπό αυτό, αυτές οι μελέτες έχουν βρει ότι η κατανάλωση καφέ μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο για:

• ρευματοειδή αρθρίτιδα
• αυτοάνοση νόσο του θυρεοειδούς
• διαβήτη
• πολλαπλή σκλήρυνση
• ψωρίαση
• αυτοάνοση ηπατική νόσο
• φλεγμονώδη νόσο του εντέρου και
• συστηματικό ερυθηματώδη λύκο

Συμπερασματικά

Τα τελευταία χρόνια, διάφορες μελέτες έχουν δείξει ότι η κατανάλωση καφέ έχει θετικές επιπτώσεις στο ανοσοποιητικό σύστημα. Ωστόσο, η ημερήσια πρόσληψη καφεΐνης πρέπει να μην υπερβαίνει τα 400 mg/ημέρα στους ενήλικες και τα 200 mg/ημέρα σε έγκυες και θηλάζουσες γυναίκες.

Πηγή: https://www.news-medical.net

φωτό: iStock

Καρκίνος του δέρματος: Το #1 σύμπτωμα που οι ασθενείς παραβλέπουν αρχικά

 

Γενικά είναι σημαντικό να ξέρουμε τι σημάδια του εν λόγω καρκίνου πρέπει να αναζητήσουμε για να εντοπιστεί εγκαίρως, κάτι που είναι μεγάλης σημασίας. Αλλά ένα σύμπτωμα ιδιαίτερα, συχνά αγνοείται.

Ο καρκίνος του δέρματος μπορεί να εμφανιστεί σε διάφορα μέρη του σώματος

Ο καρκίνος του δέρματος εμφανίζεται συχνότερα στο τριχωτό της κεφαλής, στο πρόσωπο, στα χείλη, στα αυτιά, στο λαιμό, στο στήθος και στα χέρια, καθώς και στα πόδια στις γυναίκες. Αλλά μπορεί επίσης να σχηματιστεί σε περιοχές που σπάνια βλέπουν το φως του ήλιου, όπως στις παλάμες, κάτω από τα νύχια των χεριών ή των ποδιών και στην περιοχή των γεννητικών οργάνων.

 

Οι τρεις κύριοι τύποι καρκίνου του δέρματος είναι το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα, το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα και το μελάνωμα. Τα βασικοκυτταρικά και τα ακανθοκυτταρικά καρκινώματα τείνουν να εμφανίζονται σε μέρη του σώματος που εκτίθενται στον ήλιο, ενώ το μελάνωμα μπορεί να αναπτυχθεί οπουδήποτε στο σώμα, σε κατά τα άλλα φυσιολογικό δέρμα ή σε έναν υπάρχοντα σπίλο (σ.σ. ελιά δέρματος) που γίνεται καρκινικός.

Ο κανόνας ΑΧΟΔ για να εντοπίσετε πιθανά καρκινικά στο δέρμα

Οι ακανόνιστες κρεατοελιές είναι ένα κοινό σημάδι καρκίνου του δέρματος. Το να τις παρατηρείτε τακτικά είναι ένας καλός τρόπος για να εντοπίσετε τυχόν ύπουλα σημάδια προτού επιδεινωθούν. Ο οδηγός ΑΧΟΔ μπορεί να σας βοηθήσει να ελέγξετε τις κρεατοελιές σας και να εντοπίσετε έγκαιρα τον καρκίνο του δέρματος.

• Το Α είναι για την ασυμμετρία: Ψάξτε για κρεατοελιές που είναι ασύμμετρες ή ανομοιόμορφες
• Το Χ είναι για το χρώμα: Τα μελανώματα μπορεί να κυμαίνονται από μαύρα έως ροζ
• Το Ο αντιστοιχεί στα όρια: Να είστε σε επιφυλακή για ακανόνιστα ή οδοντωτά περιγράμματα σε κρεατοελιές
• Το Δ είναι για τη διάμετρο: Κρεατοελιές που είναι μεγαλύτερες από 6 χιλιοστά μπορεί να είναι σημάδι μελανώματος
•  

  Οι τρεις κύριοι τύποι καρκίνου του δέρματος είναι το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα, το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα και το μελάνωμα. Τα βασικοκυτταρικά και τα ακανθοκυτταρικά καρκινώματα τείνουν να εμφανίζονται σε μέρη του σώματος που εκτίθενται στον ήλιο, ενώ το μελάνωμα μπορεί να αναπτυχθεί οπουδήποτε στο σώμα, σε κατά τα άλλα φυσιολογικό δέρμα ή σε έναν υπάρχοντα σπίλο (σ.σ. ελιά δέρματος) που γίνεται καρκινικός.

  Ο κανόνας ΑΧΟΔ για να εντοπίσετε πιθανά καρκινικά στο δέρμα

  Οι ακανόνιστες κρεατοελιές είναι ένα κοινό σημάδι καρκίνου του δέρματος. Το να τις παρατηρείτε τακτικά είναι ένας καλός τρόπος για να εντοπίσετε τυχόν ύπουλα σημάδια προτού επιδεινωθούν. Ο οδηγός ΑΧΟΔ μπορεί να σας βοηθήσει να ελέγξετε τις κρεατοελιές σας και να εντοπίσετε έγκαιρα τον καρκίνο του δέρματος.

• Το Α είναι για την ασυμμετρία: Ψάξτε για κρεατοελιές που είναι ασύμμετρες ή ανομοιόμορφες
• Το Χ είναι για το χρώμα: Τα μελανώματα μπορεί να κυμαίνονται από μαύρα έως ροζ
• Το Ο αντιστοιχεί στα όρια: Να είστε σε επιφυλακή για ακανόνιστα ή οδοντωτά περιγράμματα σε κρεατοελιές
• Το Δ είναι για τη διάμετρο: Κρεατοελιές που είναι μεγαλύτερες από 6 χιλιοστά μπορεί να είναι σημάδι μελανώματος
•  

  Κάτι που πολλοί αγνοούν: Ο καρκίνος του δέρματος μπορεί επίσης να μοιάζει με σπυράκι

  Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο καρκίνος του δέρματος μπορεί να εκδηλωθεί ως ένα εξόγκωμα που μοιάζει με σπυράκι στο δέρμα και όχι ως κρεατοελιά. Όταν συμβαίνει αυτό, πολλοί τείνουν να μην του δίνουν σημασία και να το απορρίπτουν ως σύμπτωμα. Το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα (BCC) αναπτύσσεται αργά και μπορεί να μοιάζει με ακίνδυνο σπυράκι, ουλή ή πληγή, προειδοποιούν οι ειδικοί.

  Πώς μπορείτε λοιπόν να προσδιορίσετε εάν ένα πρόσφατο εξόγκωμα στο δέρμα σας είναι απλώς ένα ενοχλητικό σπυράκι ή κάτι πιο σοβαρό;

  Ένας από τους πιο σίγουρους τρόπους για να βρει κανείς τη διαφορά ανάμεσα σε ένα σπυράκι και σε σημάδι καρκίνου του δέρματος είναι αν το εξόγκωμα εξαφανίζεται ή όχι. Ακόμα και τα πιο βαθιά σπυράκια θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν με την πάροδο του χρόνου, αλλά ο καρκίνος του δέρματος απαιτεί επαγγελματική θεραπεία. Ένα σημάδι που προκαλείται από καρκίνο του δέρματος θα μεγαλώσει και θα αλλάξει στην όψη, ενώ το μέσο σπυράκι παραμένει στο δέρμα για περίπου μια εβδομάδα και θα αρχίσει να υποχωρεί αφού το σπάσετε.

  Ο καρκίνος του δέρματος δεν εκδηλώνεται πάντα στο δέρμα

  Επειδή οι άνθρωποι είναι τόσο εξοικειωμένοι με τις κρεατοελιές ως σύμπτωμα καρκίνου του δέρματος, μπορεί να αγνοήσουν άλλα προειδοποιητικά σημάδια. Μερικές φορές, το πρώτο σημάδι καρκίνου του δέρματος είναι μια τραχιά περιοχή κόκκινου ή καφέ δέρματος που μοιάζει με ψώρα ή κονδυλώματα.

  Είναι επίσης σημαντικό να γνωρίζετε ότι αν και τα συμπτώματα του καρκίνου του δέρματος μπορεί να εμφανιστούν εξωτερικά, ορισμένα προειδοποιητικά σημάδια δεν εκδηλώνονται καθόλου στο δέρμα.

  Το μελάνωμα κοντά στους πνεύμονες μπορεί να οδηγήσει σε δύσπνοια, ενώ το μελάνωμα στο κεφάλι μπορεί να οδηγήσει σε πονοκεφάλους ή αλλαγές στην όραση!

  Η εξοικείωση με τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να εκδηλωθεί ο καρκίνος του δέρματος είναι ένας σημαντικός παράγοντας έγκαιρης ανίχνευσης. Ο καρκίνος του δέρματος είναι πολύ θεραπεύσιμος όταν διαγνωστεί έγκαιρα, αλλά μπορεί να είναι θανατηφόρος εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία. Έλεγξε λοιπόν πάντα το δέρμα σου για τυχόν αλλαγές και επισκεφτείτε έναν γιατρό αν έχετε οποιεσδήποτε ανησυχίες.

  Πηγές: https://moffitt.org, https://www.gentlecure.com, https://www.mayoclinic.org, https://bestlifeonline.com

Καταρράκτης: Μια συχνή πάθηση των ματιών

 

*Γράφει η Ειρήνη Χατζηράλλη

Το μάτι μας λειτουργεί σαν μια φωτογραφική μηχανή. Το φως αρχικά περνάει τον πρόσθιο διαφανή χιτώνα του οφθαλμού, τον κερατοειδή, και εν συνεχεία από το φακό, για να φτάσει στο οπίσθιο τμήμα του οφθαλμού, στον αμφιβληστροειδή χιτώνα, όπου εστιάζονται οι εικόνες σαν το «φιλμ» της φωτογραφικής μηχανής. Ο κρυσταλλοειδής φακός του οφθαλμού φυσιολογικά είναι διαφανής, πράγμα που οφείλεται στη διάταξη των κυττάρων του. Ο καταρράκτης προκαλείται από αλλαγή στον τρόπο διάταξης των κυττάρων του φακού και της περιεκτικότητάς τους σε νερό, δημιουργώντας θολερότητες στο φακό. Ένας φακός, που έχει γίνει θολός, «θαμπός» και «ομιχλώδης», λέγεται ότι έχει καταρράκτη (Εικόνα 1α).

Ο καταρράκτης θεωρείται η κύρια αιτία τύφλωσης παγκοσμίως, που όμως είναι αναστρέψιμη με χειρουργική επέμβαση. Η πιο συχνή αιτία του καταρράκτη είναι η ηλικία. Οι περισσότεροι άνθρωποι μετά τα 65 χρόνια, αρχίζουν προοδευτικά να αναπτύσσουν καταρράκτη. Εκτός όμως από την ηλικία, υπάρχουν και άλλες αιτίες, όπως ο διαβήτης, η χρήση κορτιζόνης, τραυματισμοί ή χειρουργικές επεμβάσεις για άλλα οφθαλμολογικά προβλήματα (πχ μετά από χειρουργείο υαλοειδεκτομής για αποκόλληση αμφιβληστροειδούς), η παρατεταμένη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία χωρίς προστατευτικά γυαλιά και αιτίες που ακόμη διερευνώνται (κάπνισμα, δίαιτα φτωχή σε αντιοξειδωτικά). Σε μικρό ποσοστό (περίπου 4 στις 10.000 γεννήσεις) μπορεί να εμφανιστεί καταρράκτης εκ γενετής (συγγενής καταρράκτης). Αξίζει να σημειωθεί ότι ο καταρράκτης δεν προλαμβάνεται με φάρμακα.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Ο καταρράκτης δεν προκαλεί πόνο. Το βασικό σύμπτωμα που παρουσιάζει κάποιος που πάσχει από καταρράκτη είναι η θολή όραση, η οποία καθώς ο καταρράκτης εξελίσσεται γίνεται ολοένα και χειρότερη, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Ο ασθενής δυσκολεύεται να αναγνωρίσει πρόσωπα ή λεπτομέρειες σε μακρινή απόσταση, να παρακολουθήσει τηλεόραση, να δει αντικείμενα που βρίσκονται γύρω του ή σκαλοπάτια, με αποτέλεσμα να είναι επιρρεπής σε ατυχήματα. Επίσης, άλλο συχνό σύμπτωμα είναι η έντονη ενόχληση που αντιμετωπίζει ο ασθενής σε δυνατό φωτισμό ή στον ήλιο. Στην περίπτωση αυτή τα φώτα φαίνονται σαν να τρεμοπαίζουν ή κάποιες φορές σαν να είναι πιο δυνατά από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Αυτό προκαλεί δυσκολία στην οδήγηση και στη νυχτερινή όραση. Κάποιες φορές παρουσιάζεται εξασθενημένη αντίληψη χρωμάτων, καθώς και προσωρινή βελτίωση της κοντινής όρασης. Εάν παρατηρήσετε κάποια από αυτές τις αλλαγές στην όρασή σας, θα πρέπει να επισκεφτείτε τον οφθαλμίατρό σας για τον έλεγχο ύπαρξης καταρράκτη και το βαθμό που επηρεάζει την όρασή σας, ώστε να αποφασίσετε σε συνεργασία με το γιατρό σας πιθανή επέμβαση αφαίρεσης του καταρράκτη.

 

Υπάρχει θεραπεία;

Η θεραπεία για τον καταρράκτη είναι η χειρουργική αφαίρεσή του και η αντικατάσταση του φακού από τεχνητό ενδοφακό. Μάλιστα, το χειρουργείο καταρράκτη θεωρείται η συχνότερη χειρουργική επέμβαση, που γίνεται στο ανθρώπινο σώμα παγκοσμίως. Η επέμβαση μπορεί πλέον να γίνει σε οποιοδήποτε στάδιο της ανάπτυξης του καταρράκτη. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένει κάποιος να «ωριμάσει» ο καταρράκτης για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Οι περισσότεροι αποφασίζουν να χειρουργηθούν όταν η όρασή τους έχει επηρεαστεί σε αρκετό βαθμό και τους δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινή τους ζωή, κυρίως στο διάβασμα, στην εργασία ή στην οδήγηση. Στην πραγματικότητα, αυτό ποικίλλει ανάμεσα σε άτομα ακόμα και της ίδιας ηλικίας.

Σήμερα, η πλέον διαδεδομένη και σύγχρονη χειρουργική τεχνική που εφαρμόζεται για την αφαίρεση του καταρράκτη είναι η φακοθρυψία. Το χειρουργείο γίνεται συνήθως με τοπική αναισθησία (υπό μορφή σταγόνων) και ο ασθενής φεύγει από το νοσοκομείο την ίδια μέρα. Πριν την επέμβαση, μετράται η διαθλαστική δύναμη του ενδοφακού που θα εισαχθεί στο μάτι και θα χρειαστεί να μπουν σταγόνες στο μάτι, για να μεγαλώσει η κόρη (μυδρίαση). Κατά την επέμβαση,  με τη βοήθεια του μικροσκοπίου, αφαιρείται ο θολωμένος φακός του ματιού μέσω μιας μικρής τομής στο κερατοειδή με τη χρήση υπερήχων ή/και στροφικών παλμικών μικροκινήσεων του ειδικού εργαλείου-χειρουργικού μηχανήματος. Κατόπιν, ένας τεχνητός φακός τοποθετείται μέσα στο μάτι και η τομή συνήθως κλείνει χωρίς ράμματα. Η επέμβαση κρατά περίπου 10-15 λεπτά και είναι ανώδυνη, ενώ οι επιπλοκές της (πχ. ρήξη οπισθίου περιφακίου, μετεγχειρητικό οίδημα ωχράς, μόλυνση, αποκόλληση αμφιβληστροειδούς) είναι σπάνιες. Η όραση αποκαθίσταται μετά από μερικές ημέρες, ενώ ο ασθενής χρησιμοποιεί σταγόνες (κολλύρια) για περίπου 3-4 εβδομάδες μετά το χειρουργείου. Μετά την επέμβαση, οι ασθενείς μπορούν να επιστρέψουν στις δραστηριότητές τους, αποφεύγοντας για μικρό χρονικό διάστημα την έντονη σωματική άσκηση, την άρση μεγάλου βάρους, το τρίψιμο του ματιού, το πλύσιμο του προσώπου με σαπούνι και την έκθεση σε δύσκολες καιρικές συνθήκες (αέρας, σκόνη).

Νεότερες τεχνικές εφαρμόζουν laser σε καίρια στάδια της εγχείρησης, μειώνοντας τη συμμετοχή του ανθρώπινου παράγοντα στο μετεγχειρητικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε το είδος του τεχνητού ενδοφακού, που θα τοποθετηθεί στον οφθαλμό, με βάση τις ανάγκες του ασθενούς, κάτι που αποφασίζεται μετά από συζήτηση του ασθενούς με τον θεράποντα ιατρό προεγχειρητικά. Υπάρχουν διάφορα είδη φακών, με ή χωρίς φίλτρο για την μπλε ακτινοβολία, που μπορεί να διορθώσουν την προϋπάρχουσα μυωπία ή υπερμετρωπία (μονοεστιακοί φακοί) ή τον αστιγματισμό (τορικοί φακοί), επιτρέποντας στον ασθενή να έχει καλή μακρινή όραση, αλλά να χρειάζεται διορθωτικά γυαλιά για την κοντινή όραση. Εκτός αυτών, κάποιος μπορεί να επιλέξει πολυεστιακό ενδοφακό, που διορθώνει μερικώς και την πρεσβυωπία, προσφέροντας καλή όραση και για μακριά και για κοντά. Ωστόσο, μερικές φορές το είδος αυτό των ενδοφακών δεν είναι καλά ανεκτό από τους ασθενείς καθώς δημιουργούνται παραθλάσεις (halos) γύρω από τα φώτα, ενώ μπορεί να χρειαστεί να φορέσει κάποιος γυαλιά μετά το χειρουργείο για ορισμένες δραστηριότητες μέσης απόστασης, όπως εργασία σε υπολογιστή. Τελευταία, έχουν αναπτυχθεί ενδοφακοί αυξημένου βάθους εστίασης (EDOF), οι οποίοι λόγω του ευρέως φάσματος εστίασης παρέχουν καθαρή όραση σε ενδιάμεσες και σε μεγάλες αποστάσεις, καθώς συνδυάζουν τα χαρακτηριστικά τόσο των μονοεστιακών όσο και των πολυεστιακών ενδοφακών, απαλλάσσοντας σε μεγάλο βαθμό τον ασθενή από τη χρήση διορθωτικών γυαλιών μετεγχειρητικά.

*H Ειρήνη Χατζηράλλη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Οφθαλμολογίας, Β’ Πανεπιστημιακή Οφθαλμολογική Κλινική, ΠΓΝ «Αττικόν», Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών